Σπονδές
έχουμε και λέμε..
Μιά, για τις αναμνήσεις που άφησα να ξεθωριάσουν και κατάντησαν σα ρούχα νεκρών σε κλειδωμένη ντουλάπα
Δυό, για όσα «σ’ αγαπώ» και «συγνώμη» κράτησα σφηνωμένα πίσω από τα δόντια μου
Τρεις, για όσα όνειρα επέτρεψα να τα καταπιεί μεθυσμένη η πανσέληνος
Τέσσερις, για τα λάθη μου που έγιναν φάλτσες νότες στις ζωές αγαπημένων
Πέντε (και τέλος) γιατί αυτομόλησα μέσα στη νύχτα αυτοθέλητα
Σπονδές με ένα σφηνοπότηρο κι ένα μπουκάλι τσικουδιά από την «πατρίδα»
Παρασκευή βράδυ, χωρίς επισημότητες … καταμετρώ τα ξεψυχισμένα Σολ της ζωής μου.
Αλίκτυπο 