η Γιορτή

Σήμερα το πρωϊ είχε ξυπνήσει κακόκεφη. Όλοι γύρω της ήταν κακόκεφοι για την ακρίβεια.

Κάτι τέτοιες μέρες έπρεπε να έχουν καταργηθεί, να έχουν σβηστεί με ανεξίτηλη μπλε μουτζούρα αν ήταν δυνατόν, από το παγκόσμιο ημερολόγιο.

Αποφάσισε να βυθιστεί σπειροειδώς στη νωχελικά αδιάφορη ρουτίνα της. Έπλεξε τα μακρυά μαλλιά της σε κυκλικό κότσο και τα συγκράτησε με τέσσερις μαύρες φουρκέτες, φόρεσε τη ρόμπα της και κάθισε σε μια ξύλινη καρέκλα αναστενάζοντας.

Γύρω της, μια χούφτα κυκλικοί κότσοι με απλανή βλέμματα, μια χούφτα αναστεναγμοί και μυρωδιά ελληνικού καφέ.

Αυτό το πρωϊ όπως κάθε χρόνο, δεν ακουγόταν τίποτε άλλο από τυχαία ρουφήγματα καφέ και ήχοι φλιτζανιών σε λεκιασμένα πιατάκια.

Κοίταξε προς την αναμμένη τηλεόραση μα δεν πολυκατάλαβε τί έβλεπε, κατέβασε το βλέμμα και το κάρφωσε στο φλιτζανάκι της. Κάποτε «διάβαζε» το κατακάθι κι έλεγε τα μελλούμενα, τώρα όμως δεν χρειαζόταν. Το ήξερε το μέλλον χωρίς τη βοήθεια του καφέ. Όλοι τους το ξέραν.

Σηκώθηκε αργά και σύρθηκε κουρασμένη στο σαλόνι. Κάθησε στον αγαπημένο της καναπέ, κι έκλεισε τα μάτια για να σφραγίσει τη μπόρα που έρχονταν στα μάτια της. Με τρεμάμενα χείλη ψιθύρισε:

» Χρόνια μου πολλά «

Αφιερωμένο σε όλες τις μητέρες που κατάντησαν περιφερόμενοι ίσκιοι, σε αποθηκευτικούς χώρους – ιδρύματα και καταθλιπτικούς οίκους ευγηρίας. Σε όλες τις μητέρες που έπειτα από επίσημα οικογενειακά συμβούλια και συνεδριάσεις απενοχοποίησης, βρέθηκαν να μετρούν τα λίγα χρόνια που τους μένουν μόνες, παρέα με «χιλιοπαιγμένες» αναμνήσεις… κοιτάζοντας με σκοτωμένη ελπίδα την πόρτα, τις ώρες επισκεπτηρίου.

~ από perseus76 στο 13/05/2012.