Ανθισμένο φεγγάρι

Το φεγγάρι, έμοιαζε να έχει ανθίσει στο μπαλκόνι σου και το φως του, σαν έντομο, που είχε πιαστεί στα δίχτυα της κουρτίνας. Το σώμα σου διάφανο, κι απάνω στα κλειστά σου ματοτσίνορα είχαν κουρνιάσει τα χρώματα της ίριδας.
Δεν θυμάμαι το τέλος.
Ούτως ή άλλως, το τέλος δεν μας ανήκει ποτέ.

Ξέφτισαν οι αναμνήσεις. Μ’ ακούς; 

Παλεύω να σε υφάνω σαν ρούχο δανεικό, καταραμένο. Μα δεν μπορώ.
Αδυνατώ να ψηλαφίσω τον πρώτο κόμπο, την αρχή.
Το μόνο που θυμάμαι πια, είναι οτι την πρώτη φορά που σμίξαμε τα βλέμματά μας, είδα πώς ανθίζουν τα επιφωνήματα του έρωτα στον κήπο των επιθυμιών μας.
Ίσως τελικά, να μην μας άνηκε ούτε κι η αρχή.

Οι μέρες της προσμονής και οι νύχτες των ονείρων, έγιναν μουτζουρωμένα σκίτσα, γεμάτα ανορθόγραφες αφιερώσεις, λαθραία δακτυλικά αποτυπώματα κι απελπισμένα σβησίματα.
Θυμάσαι τη γυμνή θάλασσα;
την σκιά του λαβύρινθου;
τα ερείπια του πόθου;
την αγκαλιά του στεναγμού;

Ίσως πάλι να έφταιξε, που στην ψυχή μου κολυμπούσαν οι λέξεις μολυσμένες, σαν ψάρια με καρφιτσωμένες σιωπές στο στόμα. Δεν υπήρχαν τελικά μαργαριτάρια και ναυαγισμένοι θησαυροί σ’ εκείνον τον βυθό, παρά μόνο όλες οι αποχρώσεις του γκρι κι η σκοτεινή άβυσσος.

Απόψε, στο δικό μου μπαλκόνι, το φεγγάρι, αρνείται να ανθίσει.

Ύστερα από χίλια χρόνια, μάταια προσπαθώ να ξεφύγω από την ανταύγεια των ματιών σου.
μάταια προσπαθώ να ξεχάσω πώς έπνιγα τη συνείδησή μου στη κοιλιά σου.
Ύστερα από χίλια χρόνια, προσπαθώ να σε υφάνω σαν ρούχο δανεικό, σ’ ένα μπαλκόνι που λούζεται τ’ απόνερα του φεγγαριού.

~ από perseus76 στο 18/02/2014.