Μητέρα

Ήρθε στον κόσμο ένα Σάββατο τον Οκτώβρη του ’45 κι όλοι διαβεβαίωναν τη μάνα της οτι θα ήταν καλότυχο μωρό.

Η μάνα της ξεριζωμένη προσφυγοπούλα από την Αττάλεια , φορτώθηκε μικρό κορίτσι  σε ένα βαπόρι, βγήκε μαζί με την οικογένειά της στην Κύπρο κι έπειτα Ελλάδα. Εγκαταστάθηκαν στον Ασύρματο, σε τσίγκινα αυτοσχέδια κλουβιά, μέσα σε λάσπες. Διωγμένοι από τον τόπο τους, ξένοι στην μεγάλη πατρίδα.

Τη μάνα της, σχεδόν ανήλικη, την πάντρεψαν με έναν κατά πολλά χρόνια μεγαλύτερό της Πελοποννήσιο γαιοκτήμονα κι απέκτησε μαζί του 3 παιδιά.
Βίαιος, σκληρός, την χτυπούσε και πολλές φορές την αποκαλούσε «Τουρκάλα».

Ο παιδικός της έρωτας όμως την έψαξε και την βρήκε στην Πελοπόννησο. Την έπεισε να χωρίσει τον άντρα της,να αφήσει για λίγο τα παιδιά της μέχρι να φτιάξουν νέο σπιτικό και να τα φέρει κι εκείνα στην Αθήνα.
Εκείνος δούλευε ως οικοδόμος, εκείνη ως πλύστρα σε σπιτικά πλουσίων Αθηναίων. Μάζεψαν τα χρήματα, τα χαρτιά για το διαζύγιο και έστησαν το νέο τους σπιτικό.
Στο διάστημα αυτό, έμεινε έγκυος στο τέταρτο παιδί… το Σαββατογενημμένο.

Την γέννησε ένα Σάββατο τον Οκτώβρη του ’45 κι όλοι διαβεβαίωναν τη μάνα της οτι θα ήταν καλότυχο μωρό.

Την Τρίτη μέρα μετά τη γέννησή της, καθώς δούλευε ο πατέρας της στην οικοδομή, βάρεσε με το φτυάρι αμμοχάλικο που μέσα υπήρχε μια ξεχασμένη χειροβομβίδα από τον εμφύλιο. Η έκρηξη άφησε έναν εργάτη σακάτη και τον πατέρα της νεκρό.

Τα πάντα γκρεμίστηκαν. Η μάνα της, αναγκάστηκε να γυρίσει πίσω στην Πελοπόννησο στα τρία μικρά παιδιά της, ζητώντας συγχώρεση και ζώντας για την υπόλοιπη ζωή της μια κόλαση. Το μωρό, εβδομάδων ακόμα, το έδωσε σε μια θεία της να το μεγαλώσει στην Αθήνα.

Η μητέρα μου, μεγάλωσε μέσα στην φτώχεια. Ορφανή, στιγματισμένη από τη γέννησή της σε μια εποχή που ήταν αμείλικτη ακόμα και στα μικρά παιδιά. Δύσκολα χρόνια, ξινά.
Στα 13 κιόλας, έπιασε δουλειά στον «Κατράντζο» και με τον πρώτο της μισθό αγόρασε μια σοκολάτα. Αφού την έφαγε, έγραψε στο εσωτερικό της την ημερομηνία και «αυτή τη σοκολάτα την αγόρασα και την έφαγα όλη μόνη μου».

Το 2011 που «έφυγε» ο πατέρας μου, ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που αντίκρισα στο βλέμμα της την παραίτηση. Τη σήκωσα όμως όρθια, της έμαθα πως να περπατά από την αρχή, έτσι όπως με είχε μάθει κι εκείνη. Βήμα- βήμα ξανασηκώθηκε κι άρχισε να οργανώνει πάλι τη ζωή της.

Κι έπειτα από χρόνια ήρθε ο καρκίνος.
Οκτώβρη εγώ κι η αδερφή μου μάθαμε,
Δεκέμβρη τον ξεριζώσαμε και
Φλεβάρη μας έδωσαν 6 μήνες ζωής λόγω μεταστάσεων σε οστά και συκώτι.

Καθηλωμένη σε ένα κρεβάτι, με πόνο μουγκό για να μην μας στεναχωρεί. Δεν την ανακούφιζαν ούτε τα ειδικά τσιρότα , ούτε οι κωδεϊνες.
Ένα Σάββατο βράδυ, μου χαμογέλασε πονηρά και γαλήνια, σήκωσε το χέρι της και μας έγνεψε αντίο.

Το επόμενο Σάββατο, έφυγε μονολογώντας ψιθυριστά στο κρεβάτι της.
Σάββατο 9 Μαρτίου 2019

Η Αγγέλα γεννήθηκε ένα Σάββατο του ’45, έσβησε ένα Σάββατο του 2019.

Μου λείπει το βλέμμα της, η φωνή της, η μυρωδιά της, τα παράπονά της κι οι τσακωμοί μας. Μου λείπει που δεν χτυπάει πια το κινητό μου τον ήχο που είχα βάλει για τον αριθμό της (Ennio Moriccone – Chi Mai).
Πρώτη φορά στα 42 μου χρόνια νιώθω ένα κομμάτι μέσα μου να έχει ξηλωθεί βίαια.
Δεν ξέρω πώς να κλείσω αυτό το κείμενο.

Αυτό το τραγούδι.
Σου άρεσε αλλά όταν το τραγουδούσα σε έκανε να δακρύζεις και το απέφευγα.

Σε ευχαριστώ για αυτό που με έκανες, για όσα μου έδωσες.

 

~ από perseus76 στο 08/04/2019.