Μητέρα

Ήρθε στον κόσμο ένα Σάββατο τον Οκτώβρη του ’45 κι όλοι διαβεβαίωναν τη μάνα της οτι θα ήταν καλότυχο μωρό.

Η μάνα της ξεριζωμένη προσφυγοπούλα από την Αττάλεια , φορτώθηκε μικρό κορίτσι  σε ένα βαπόρι, βγήκε μαζί με την οικογένειά της στην Κύπρο κι έπειτα Ελλάδα. Εγκαταστάθηκαν στον Ασύρματο, σε τσίγκινα αυτοσχέδια κλουβιά, μέσα σε λάσπες. Διωγμένοι από τον τόπο τους, ξένοι στην μεγάλη πατρίδα.

Τη μάνα της, σχεδόν ανήλικη, την πάντρεψαν με έναν κατά πολλά χρόνια μεγαλύτερό της Πελοποννήσιο γαιοκτήμονα κι απέκτησε μαζί του 3 παιδιά.
Βίαιος, σκληρός, την χτυπούσε και πολλές φορές την αποκαλούσε «Τουρκάλα».

Ο παιδικός της έρωτας όμως την έψαξε και την βρήκε στην Πελοπόννησο. Την έπεισε να χωρίσει τον άντρα της,να αφήσει για λίγο τα παιδιά της μέχρι να φτιάξουν νέο σπιτικό και να τα φέρει κι εκείνα στην Αθήνα.
Εκείνος δούλευε ως οικοδόμος, εκείνη ως πλύστρα σε σπιτικά πλουσίων Αθηναίων. Μάζεψαν τα χρήματα, τα χαρτιά για το διαζύγιο και έστησαν το νέο τους σπιτικό.
Στο διάστημα αυτό, έμεινε έγκυος στο τέταρτο παιδί… το Σαββατογενημμένο.

Την γέννησε ένα Σάββατο τον Οκτώβρη του ’45 κι όλοι διαβεβαίωναν τη μάνα της οτι θα ήταν καλότυχο μωρό.

Την Τρίτη μέρα μετά τη γέννησή της, καθώς δούλευε ο πατέρας της στην οικοδομή, βάρεσε με το φτυάρι αμμοχάλικο που μέσα υπήρχε μια ξεχασμένη χειροβομβίδα από τον εμφύλιο. Η έκρηξη άφησε έναν εργάτη σακάτη και τον πατέρα της νεκρό.

Τα πάντα γκρεμίστηκαν. Η μάνα της, αναγκάστηκε να γυρίσει πίσω στην Πελοπόννησο στα τρία μικρά παιδιά της, ζητώντας συγχώρεση και ζώντας για την υπόλοιπη ζωή της μια κόλαση. Το μωρό, εβδομάδων ακόμα, το έδωσε σε μια θεία της να το μεγαλώσει στην Αθήνα.

Η μητέρα μου, μεγάλωσε μέσα στην φτώχεια. Ορφανή, στιγματισμένη από τη γέννησή της σε μια εποχή που ήταν αμείλικτη ακόμα και στα μικρά παιδιά. Δύσκολα χρόνια, ξινά.
Στα 13 κιόλας, έπιασε δουλειά στον «Κατράντζο» και με τον πρώτο της μισθό αγόρασε μια σοκολάτα. Αφού την έφαγε, έγραψε στο εσωτερικό της την ημερομηνία και «αυτή τη σοκολάτα την αγόρασα και την έφαγα όλη μόνη μου».

Το 2011 που «έφυγε» ο πατέρας μου, ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που αντίκρισα στο βλέμμα της την παραίτηση. Τη σήκωσα όμως όρθια, της έμαθα πως να περπατά από την αρχή, έτσι όπως με είχε μάθει κι εκείνη. Βήμα- βήμα ξανασηκώθηκε κι άρχισε να οργανώνει πάλι τη ζωή της.

Κι έπειτα από χρόνια ήρθε ο καρκίνος.
Οκτώβρη εγώ κι η αδερφή μου μάθαμε,
Δεκέμβρη τον ξεριζώσαμε και
Φλεβάρη μας έδωσαν 6 μήνες ζωής λόγω μεταστάσεων σε οστά και συκώτι.

Καθηλωμένη σε ένα κρεβάτι, με πόνο μουγκό για να μην μας στεναχωρεί. Δεν την ανακούφιζαν ούτε τα ειδικά τσιρότα , ούτε οι κωδεϊνες.
Ένα Σάββατο βράδυ, μου χαμογέλασε πονηρά και γαλήνια, σήκωσε το χέρι της και μας έγνεψε αντίο.

Το επόμενο Σάββατο, έφυγε μονολογώντας ψιθυριστά στο κρεβάτι της.
Σάββατο 9 Μαρτίου 2019

Η Αγγέλα γεννήθηκε ένα Σάββατο του ’45, έσβησε ένα Σάββατο του 2019.

Μου λείπει το βλέμμα της, η φωνή της, η μυρωδιά της, τα παράπονά της κι οι τσακωμοί μας. Μου λείπει που δεν χτυπάει πια το κινητό μου τον ήχο που είχα βάλει για τον αριθμό της (Ennio Moriccone – Chi Mai).
Πρώτη φορά στα 42 μου χρόνια νιώθω ένα κομμάτι μέσα μου να έχει ξηλωθεί βίαια.
Δεν ξέρω πώς να κλείσω αυτό το κείμενο.

Αυτό το τραγούδι.
Σου άρεσε αλλά όταν το τραγουδούσα σε έκανε να δακρύζεις και το απέφευγα.

Σε ευχαριστώ για αυτό που με έκανες, για όσα μου έδωσες.

 

άδειο ποτήρι

κούφιες ημέρες, ανάλγητες, λαξεύουν μοναχά χαρακιές στα κορμιά μας και φεύγουν βουβές κι αδιάφορες.
στα κορμιά που δεν έχουν πια βήματα, ερείπια του χρόνου μοναχικά, με σκουριασμένες αρθρώσεις και ξεβαμμένα χαμόγελα.

– Θρηνώ το παροπλισμένο ταξίδι, τα ορφανά ηλιοβασιλέματα , την πρώτη αγάπη, την ματαιωμένη παιδική μου φωνή, την παροπλισμένη νιότη.

– Φωταγωγώ τη ζωή με στεναγμούς. Πουλώ στο παλιατζίδικο του χρόνου αναμνήσεις, ξεφτισμένα βαφτιστικά σταυρουδάκια, καλοκαιρινές βραδιές και φωτογραφίες με κιτρινισμένα χαμόγελα.

μια φλέβα γυμνή στις παρυφές των ώμων σου, η αγέρωχη φύση των ματιών σου, τα κουρασμένα αινίγματα των χειλιών σου.

– οι επιθυμίες μου
λεροί, τυφλοί επαίτες με σπασμένα γόνατα.
κάποτε αλώνιζαν σαν δράκοι στο κάστρο του κορμιού σου.

Είμαι ένα άδειο ποτήρι

Κάτω από τη βρύση
γεμίζω λέξεις
και μιλώ για το νερό

Μπροστά στο φως
γεμίζω χρώματα
και φέγγω

κι όταν με σπας
τσακίζομαι με θόρυβο
κι ακούς τη μοναξιά μου

βιάσου

Ακούω το παραμιλητό της πόλης στα χνώτα μου. Απ’ τους ξεμαλλιασμένους τοίχους και τις πόρτες μικρών διαμερισμάτων αναδύονται ίσκιοι με χέρια , δάχτυλα που εκλιπαρούν, νύχια γεμάτα χώμα.
Προχτές, είδα δυό αγγέλους με κόκκινα φτερά, να ψάχνουν  σε κάδους τα σκουπίδια της επιθυμίας. Αχώριστοι στο μύθο και στο χαμό, μασουλούσαν μισοφαγωμένα όνειρα, καταπίνοντας λυγμούς.

Θα στέκομαι πάντα ν’ αντικρίζω τα λασπωμένα αστέρια να ξεψυχούν στους υγρούς δρόμους τούτης της πόλης.
Στα όρια των οστών μου, θα σε κοιτάζω κατάσαρκα· ένα δέντρο με ρυτίδες που καταπίνει σκιές και ψιθύρους.

Κάθε πνιγμένο σούρουπο, κάθε απόκοσμο ηλιοβασίλεμα, θα παρακολουθώ τα τρομαγμένα φαντάσματα που τρέχουν ν’ αγοράσουν σάρκα για να χορέψουν σε καρναβάλια δανεικά.
Και καθώς φεύγει ο ήλιος, θα γεμίζει το πρόσωπό μου με παράξενες σκιές, απότομα  σκαλοπάτια και δυό μάτια γεμάτα απορία
(μα πως γίνεται να μ’ αναζητάς ακόμη;)
(πώς γίνεται ακόμα να μη μ’ έχεις βρει;)

Ακούω το παραμιλητό της πόλης στα χνώτα μου.
Βιάσου, νύχτωσε
βιάσου να με βρεις,
δεν αντέχονται άλλο αυτά τα δανεικά καρναβάλια.

στο λιμάνι

Οι μέρες κολυμπάνε σα σαρδέλες κονσέρβας, σε κύμα χλιαρό,
που μυρίζει μαζούτ κι απόβλητα κουρασμένων καραβιών.
Ο ήλιος, μεθυσμένος, έγυρε ν’ αποκοιμηθεί, στην κοιλιά της θάλασσας στάζοντας σάλια στ’ ακροκέραμο της δύσης.
Οκτώβρης, Κυριακή απόγευμα,
ανήμπορος να βρω τις ακτές μου, παρακολουθώ σκυθρωπά καράβια να τρυπώνουν στις λαγόνες του λιμανιού.

Τα βράδια, πλέον, μετράω τα κέρματα της μέρας, δεν διαβάζω πια. Δεν περιμένω να έρθουν τα ρήματα κι οι στίχοι από τα αλωμένα χωράφια των λεξικών.
Τόσο σοβαρός έγινα μέσα σε αυτή την απέραντη μπλουτζίν ζωή, πάλιωσα μαζί της και ξεθώριασα.

Μου λείπεις.
Να σε κοιτάζω ξαπλωμένη στ’ απρόσεχτο φως, αγέρωχη να τζογάρεις με το βλέμμα μου.
Με το μαλακό σου στέρνο να γεμίζεις με καπνό το δωμάτιο και τη ζωή.
Μισόγυμνη σαν μια ρίζα.
Όλα σου τα κουμπιά να τα ‘χω κερδισμένα, και από τα ρούχα σου να χάσκουν ατέλειωτα κρυφά μονοπάτια.

Τώρα μονάχος καπνίζω την πλήξη, κοιτάζοντας σκυθρωπά καράβια ν’ ασελγούν στις βρωμερές λαγόνες του λιμανιού.
Βράδυ Κυριακής, μετρώντας τα λιγοστά κέρματα της μέρας.

 

 

 

μουτζούρα

Φεύγει η ζωή.
Αλαφιασμένη, φορά σβέλτα το καλτσόν της  και τρέχοντας προς την πόρτα παλεύει να χωρέσει τις γόβες στα πέλματα της χοροπηδώντας,
την ώρα που απ’ έξω , κορνάρει ο Χρόνος ανυπόμονα.

Κι εσύ, στέκεσαι μαρμαρωμένος πλάι σε ανακατωμένα σεντόνια, με μια μουτζούρα στη μύτη (από τα υγρά ξεβαμμένα της μάτια).

Έφυγε η ζωή… κι εσύ απέμεινες με ένα μάτσο κουρελιασμένα σεντόνια, ένας αναμαλλιασμένος γερό-παλιάτσος, με μια μουτζούρα στη μύτη …γυρεύεις βούρτσα και καθρεφτάκι για να βγάλεις από πάνω σου τ’ απομεινάρια της.
Μα είναι κι εκείνη η μουτζούρα που δε λέει να βγει και σου θυμίζει την αλμύρα που είχαν τα μάτια της στο τελευταίο φιλί.

Μουτζούρα κι η κάμαρα, με ξεκοιλιασμένα συρτάρια, με ξεθωριασμένες φωτογραφίες σε φτηνά κάδρα, ιδρωμένα ρολόγια, τα πάντα ανακατωμένα, ρημάδια και ναυάγια.
Κι εσύ παραπαίοντας,  ανάμεσα στα συντρίμμια, ψάχνεις με πείσμα να βρεις μια βούρτσα κι ένα καθρεφτάκι.
» – Μα πώς μπόρεσε; μ’ άφησε μονάχο, χωρίς χέρια.. και από που να πιαστώ για ν’ αναβάλλω προσωρινά τη βέβαιη μου πτώση  ; «

 

ο Μάης της γενιάς μου

Χριστούγεννα,
Η πόλη με το χαρακωμένο πρόσωπο και τα γκρίζα χρώματα απέκτησε ξανά, πολύχρωμα φωτεινά άντερα.
Τα κρεμάνε αγέρωχοι εργάτες του δήμου τα βράδια, βλαστημώντας για τις κομμένες υπερωρίες και τα τσακισμένα τους εφάπαξ.
Σύντομα, οι μέρες της ζοφερής μας ανίας, θα γίνουν κουπόνια γιορτινών εκπτώσεων και τραγούδια που μυρίζουν κλεισούρα.
Η θαμπή τηλεόραση, γεμίζει τους τοίχους των σαλονιών με αίμα και φόνους διάσημους
και εικοσάρες με ψεύτικα βυζιά, που χαχανίζουν καθώς τσιγαρίζουν κρεμμύδια κι εγκεφαλικά κύτταρα.

Στης υποκρισίας την φάτνη μπροστά, θα ψιθυρίσουμε γλυκά στα παιδιά μας » Κι επί γης, ειρήνη»
με ανάσα νεκρή, νικημένη από το φόβο της παραίτησης.
Απλήρωτοι λογαριασμοί, ανεξόφλητα δάνεια, τα δώρα των παιδιών, το γιορτινό τραπέζι
μικρά δράματα, βγαλμένα από πόρτες μικρών διαμερισμάτων και από στενούς φωταγωγούς.
_________________________________________
Να σου πω κάτι;
Μας δένει μια αόρατη φλέβα, μια συγγένεια παλιά.
κάποτε μοιραστήκαμε ζήσαμε το ίδιο όνειρο.

Είσαι εκείνο το μικρό αγόρι, που πριν αιώνες, στεκόμασταν δίπλα-δίπλα και κοιτάζαμε μαζί
τα ράφια με τα παιχνίδια στο «Μινιόν»
Είσαι εκείνο το κορίτσι, που κάποτε μοιράστηκα μισό κουλούρι σε μια σκουριασμένη παιδική χαρά.
Είμαστε τα χαμόγελα στα μάτια του «Παραμυθά» και το θλιμμένο βλέμμα όταν ακουγόταν το τραγούδι της «Αθλητικής Κυριακής» τα βράδια, καθώς ξημέρωνε Δευτέρα κι είχαμε σχολείο.
Είμαστε τα μισο-κοιμισμένα μπουλούκια με τα κοτλέ παντελόνια και τις βαριές δερμάτινες σάκες στον ώμο,
Δευτέρα πρωί.
Έχουμε την ίδια γεύση στο στόμα από το γάλα με πέτσα και Hemo, την ΚουΚουΡουΚου, το μελάτο αυγό και  το σπανακόρυζο.
Μαλώσαμε για ένα «άκυρο πήδημα» κι ένα «αράουτ», με πόνεσες με ένα «μύτο» που με πέτυχε στο καλάμι,
κερδίσαμε μαζί τις μεγάλες μας μάχες με τα ξύλινα όπλα και τα σπαθιά.

_________________________________________

Θυμάσαι;

Η γενιά μας, έχει μια αόρατη φλέβα που μέσα της, ακόμα, κυλά αίμα ζεστό και καθαρό
Τα βήματα των ανθρώπων χαράσσουν τα χρόνια,
ήρθε ο καιρός που τα δικά μας πατήματα πρέπει να χαράξουν το σωστό μονοπάτι.
Για χρόνια βαδίζαμε χαμένοι, μας οδηγούσαν άλλοι.
Τώρα πρέπει να βρούμε εμείς το σωστό βήμα
και τα σημάδια μας, να είναι ανεξίτηλα σημάδια ανυπακοής.
Το χρωστάμε στα παιδιά μας.

Οι Μάηδες που πέρασαν μας γέλασαν, κι εμείς βολευόμασταν να ματώνουμε με αίμα δανεικό.
Μα ο Μάης της γενιάς μας, είναι ακόμη μέσα μου και μέσα σου
και πως να τον νιώσεις
όταν δεν τρώμε και δεν πίνουμε μαζί
όταν δεν κλαίμε μαζί
όταν δεν γελάμε μαζί
όταν με τον πόνο μου αηδιάζεις
όταν με τη μιζέρια σου, εγώ κλειδώνω την πόρτα του σπιτιού μου
Μόνος νιώθω εδώ, μόνος νιώθεις εκεί

Ξύπνα αδερφέ μου, θύμωσε αδερφή μου
το χρωστάς
στο παιδί που κοιτάζει από το παράθυρο,
ένα γκρίζο κόσμο με πολύχρωμα άντερα που τα κρεμάνε εργάτες του δήμου.

 

πριν γυρίσω στην απώλεια

Θα στέκομαι πάντα, στο χοροπήδημα της νύχτας
να σε κοιτάζω κατάσαρκα
να καταμετρώ τις ρυτίδες, που καταπίνουν τους ίσκιους στο σώμα σου.

θα στέκομαι πάντα, στα σκουπίδια της επιθυμίας μου
να χαϊδεύω λαθραία, τα όρια των οστών σου
μέσα στις σιωπές που κυλάνε, από τα τσακισμένα σου σεντόνια.

Δεν τα κατάπιε όλα η σιωπή κι οι απάνεμες ερημιές,
τη νύχτα που θα φέξει η βροντή της σελήνης, θα βρεθούμε ξανά
και στις φλέβες σου, θα κυλήσει και πάλι η ανατιναγμένη λάβα.

Κι έπειτα, νικημένοι, θ’ αναπνέουμε τις ανάσες μας.
με υγρά μάτια, θα κοιτάζεις τα σπασμένα σκαλοπάτια του προσώπου μου
κι εγώ, θα αποκοιμίζω τις αισθήσεις μου στα γυμνά σου στήθη.

Άνοιξε τα μάτια σου και κοίταξε με, ξημερώνει
έστω με μια φευγαλέα, τυχαία ματιά.
Η ψυχή μου στέκεται ακόμα μέσα σου,
μονάχα τα μαύρα ρούχα σου δε με αντέχουν.

Μια τυχαία σου ματιά 
Πριν πέσω στην κόλαση ξανά.
Πριν γυρίσω στην απώλεια.

Ποιά είναι η Τουρκία

Μια γρήγορη ματιά για τους γείτονές μας.
Αν οι Τούρκοι προέρχονται από νομαδικά Μογγολικά φύλλα…
πώς γίνεται να έχουν επιβιώσει μέχρι σήμερα, ενώ άλλα νομαδικά φύλλα έχουν εκλείψει;

Οι Τούρκοι είναι Αλταϊκό φύλο
Οι Κινέζοι τους αποκαλούσαν Του-Κιου (Tukie) που σήμαινε, ως ετεροπροσδιορισμός, βάρβαροι.

Η επιβίωσή τους οφείλεται στην καθετότητα της εξουσίας. Εξηγώ

Η κοινωνία τους χωριζόταν (και χωρίζεται) σε 2 κατηγορίες
Τους Askeri (ασκερί), δηλαδή την ελίτ, τους εξουσιαστές οι οποίοι ΔΕΝ πλήρωναν φόρους
και τους Rea ‘Ya (ραγιά), δηλαδή τους εξουσιαζόμενους, οι οποίοι βεβαίως και πλήρωναν φόρους.
Υπήρχαν 2 κατηγορίες ραγιά, οι Μουσουλμάνοι και οι μη Μουσουλμάνοι. Οι πρώτοι πλήρωναν μόνο φόρο, οι δεύτεροι και φόρο και χαράτσι.

Ποιοί ήταν οι Askeri:
α) Ο Σουλτάνος κι ο Χαλίφης
β) Οι Ουλεμά : Υψηλόβαθμοι κληρικοί οι οποίοι ήταν δικαστές, βουλευτές και νομοθέτες
γ) Οι ordu, δηλαδή ο Στρατός. Εδώ τα πράγματα περιπλέκονται

Στον Στρατό υπήρχαν διαβαθμίσεις
i. Ιππικό ή Σπαχήδες ή Καθαροί. Δηλαδή η στρατιωτική ελίτ
ii. Γενίτσαροι. Στρατιωτικό σώμα που αποτελούνταν από «μη καθαρούς» στρατιώτες από όλες τις περιοχές της επικράτειας.
(Αργότερα οι Σπαχήδες μετονομάστηκαν σε αγάδες).

Πως λειτουργούσε το σύστημα:
Ο Σουλτάνος είχε πολλά έξοδα. Έπρεπε να πληρώνει τον στρατό, το χαρέμι του, τη ΔΕΗ, το ΕΝΦΙΑ κλπ κλπ
Έβγαζε λοιπόν φιρμάνι κι έλεγε στους απο κάτω: » Χρειάζομαι 1000 χρυσά»
Ο κυβερνήτης μιας περιοχής λοιπόν, μάζευε τους προύχοντες και τους έλεγε «Ο Σουλτάνος χρειάζεται 1200 χρυσά»
(είχε κι εκείνος έξοδα, άρα τα 200 στην τσέπη)
Οι προύχοντες έλεγαν στους τοπάρχες » Φέρτε 1300 χρυσά για το Σουλτάνο»
(τα 100 τσεπάτα)
Μην πολυλογώ, τον λογαριασμό στην ουσία τον πλήρωνε μαζί με το χαράτσι ο τελευταίος στην τάξη μη Μουσουλμάνος ραγιάς. Όμορφα πράγματα δηλαδή.

Τα προβλήματα άρχισαν 17ο με 19ο αιώνα.
Η αυτοκρατορία είχε φτάσει στο ζενίθ και πλέον είχε αποκτήσει μια κρίσιμη μάζα. Όσο μεγάλωνε, το Ιππικο (οι καθαροί) είχε τον πρώτο λόγο, καθώς ήταν αμιγώς επιθετικό και ευέλικτο σώμα. Όταν όμως η σκόνη κάθισε, έπρεπε να διαφυλάξουν τα κεκτημένα. Δεν μπορείς να φυλάξεις ένα κάστρο όμως με ιππικό. Εκεί πρώτο λόγο έχει το πεζικό. Ποιό ήταν το πεζικό; Οι Γενίτσαροι. Τί ήταν οι Γενίτσαροι; – ΜΗ ΚΑΘΑΡΟΙ-. Ουπς, πρόβλημα.

Οι Αγάδες λοιπόν (πρώην Σπαχήδες), πάνε στο Σουλτάνο και του λένε:
» Αφέντη, ξέρεις, το σκεφτήκαμε και βρήκαμε τί φταίει που η αυτοκρατορία δεν μεγαλώνει. Οι στρατοί που μας νικούν, έχουν άλλους τρόπους, άλλα μέσα κι άλλες τακτικές. Δε μας στέλνεις να ξεστραβωθούμε στην Ευρώπη, να μάθουμε κανένα νέο κόλπο;»

Στέλνει ο Σουλτάνος Καθαρούς στην Ευρώπη για εκπαίδευση κι επιστρέφουν αλλαγμένοι πίσω. Έτσι σχηματίζονται οι Mektepli (μεκτεπλί) οι οποίοι όχι μόνο ξεστραβώθηκαν, αλλά είδαν πράγματα στην Ευρώπη που τους έβαλαν σε σκέψεις.
Καλούν λοιπόν τους Γενίτσαρους (γύρω στους 14.000 αξιωματικούς) στον ιππόδρομο για να τους ενημερώσουν για τις νέες τακτικές, κλειδώνουν τις πόρτες, στήνουν το εκσυγχρονισμένο πυροβολικό τους έξω από τον ιππόδρομο και το δοκιμάζουν.
Δεν έμεινε ούτε πόμολο. Οκ ψέμα, επέζησαν 17.

Γενίτσαροι πάπαλα λοιπόν και γενικό (στρατιωτικό) κουμάντο κάνουν οι Mektepli οι οποίοι το 1877-78 εμφανίζονται πλέον ως Νεο-Οθωμανοι κάνοντας το Κίνημα του Γκιούλχανε (επί σουλτάνου Αμπντούλ Αζίζ), ζητώντας Σύνταγμα και Κοινοβούλιο. Το Κοινοβούλιο όμως γέμισε από ραγιάδες και δαγκωμένοι το διαλύσανε.

Το 1908 ένα παλικάρι από Θεσσαλονίκη, ο Μουσταφά Κεμάλ, ξεκινά το Κίνημα των Νεότουρκων για Δημοκρατία ως παιδί του Στρατού. Φοβερό;
Οι Νεότουρκοι είχαν 2 ρεύματα
τους Ριζοσπάστες (κατά του Ισλάμ)
και τους Συντηρητικούς (υπέρ του Ισλάμ)

Πάμε τώρα σε ένα date storming

1909: Αποτυχημένη επανάσταση των Συντηρητικών κατά των Ριζοσπαστών
1911: Επιτυχημένη επανάσταση των Συντηρητικών κατά των Ριζοσπαστών
1912: Πρωτος Βαλκανικός Πόλεμος και ήττα Συντηρητικών
1913: Δεύτερος Βαλκανικός και νίκη Ριζοσπαστών
1914: Πρώτος Παγκόσμιος (για ανακατάληψη χαμένων πατρίδων)
Ο τότε αρχηγός των Νεότουρκων, Ενβέρ Πασσάς τρώει φόλα με τις επιλογές του.
Οι Ριζοσπάστες έχουν αποκτήσει μεγάλη δύναμη κι ειδικά στην Ανατολία, όπου ο Κεμάλ αυτο-ανακηρύσσεται Διοικητής Ανατολίας.
1922: Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, ως νικητής, παίρνει την εξουσία ως Εθνο-απελευθερωτής.

Σε έναν χρόνο έχει καταφέρει:
α. Να διώξει το Σουλτάνο
β. Να διώξει τον Χαλίφη
γ. Να υποβαθμίσει τους Ουλεμά σε αμιγώς θρησκευτικούς ταγούς με περιορισμένη εξουσία
δ. Δημιουργεί την Κεμαλική Ιδεολογία

Πάμε τώρα στο ζουμί…

Κεμαλική Ιδεολογία (1923)

1. Ρεπουμπλικανισμός (ποτέ ξανά μοναρχία)
2. Κοσμικό Κράτος (δεν υπάρχουν θρησκευτικοί ηγέτες)
3. Λαϊκισμός (καθεστώς για τον λαό χωρίς τη συμμετοχή του)
4. Εθνικισμός (διαμόρφωση εθνικής ταυτότητας)
5. Inkilapcilik <–Το βασικότερο
   ( να υπάρχει ανατροπή – επανάσταση, αλλαγή όλων των ανωτέρω αλλά ΜΟΝΟ από τον στρατό. Όποτε κρίνει απαραίτητο λόγω συγκυριών) Έξυπνο;

1923-1950: Το κόμμα του Κεμάλ ή Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (CHP) βρίσκεται στην εξουσία
Μάλιστα στις πρώτες εκλογές του ’23 ήταν το μοναδικό υποψήφιο κόμμα.
Στις υπόλοιπες εκλογές είχε διακηρύξει το εξής:
» Εγώ έδιωξα τους Έλληνες και σας λευτέρωσα. Βάλτε κι άλλοι υποψηφιότητα με κόμματα, δημοκρατία έχουμε. Βέβαια, αν τα άλλα κόμματα έχουν αντίθετη άποψη με τον απελευθερωτή της Τουρκίας, τότε στην ουσία είναι ψιλοεχθροί της πατρίδας….δεν ξέρω….βάλτε υποψηφιότητες, δημοκρατία έχουμε»

1938: Ο Κεμάλ πεθαίνει
1950: Το CHP αρχίζει να ρέπει προς Δύση και παλεύει να εκδημοκρατίσει τη χώρα, τηρώντας κατά γράμμα όμως το Σύνταγμα του Κεμάλ.
Ο Αντνάν Μεντερές ως διάδοχος, αλλάζει όνομα στο κόμμα το οποίο πλέον καλείται Δημοκρατικό κόμμα (πιό εύηχο για τη Δύση) και κερδίζει 4 συνεχόμενες φορές. Ο στρατός όμως δεν…
Δεν ρε παιδί μου λέμε….έγιναν κάτι προσπάθειες δολοφονίας του, υποκίνησε και το πογκρόμ των Ελλήνων στην Πόλη και για να μην πολυλογώ, μετά από πραξικόπημα, τον κρεμάνε λόγω αντισυνταγματικής συμπεριφοράς μαζί με τον υπουργό οικονομικών και τον υπουργό εξωτερικών του.

Στην Τουρκία συνεδριάζει, κάθε μήνα,το ύψιστο όργανο Άμυνας και Εξωτερικής Πολιτικής της χώρας.
Το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας (10-μελές), έχει ενδιαφέρον να δείτε με ποιες διαδικασίες λαμβάνουν αποφάσεις και ποιοι.

Απαρτίζεται από:
1. Πρόεδρο
2. Πρωθυπουργό
3. ΥΠ.ΕΞ.
4. Υπ. Εσωτ.
5. Υπ. Εθνικής Αμύνης
6. Α/ΓΓΕΘΑ
7.Α/ΓΕΣ
8.Α/ΓΕΑ
9.Α/ΓΕΝ
10. Αρχηγό Jandarma (Στρατιωτική Χωροφυλακή)

1960-1989, ο εκάστοτε Α/ΓΕΕΘΑ έγινε πρόεδρος του Συμβουλίου με 7-ετή θητεία
1989-2001, Ο Εβρέν, έθεσε τον Υπ. Εθνικής Αμύνης ως ΥΦΙΣΤΑΜΕΝΟ του Α/ΓΕΕΘΑ κι έτσι ο στρατός είχε 6 ψήφους, ενώ ο Υπουργός Εθνικής Αμύνης έχει περιορισμένα καθήκοντα και λόγο μόνο για τις μεταφορές, τη σίτιση, ένδυση και υγειονομική κάλυψη του στρατεύματος (Διοικητική Μέριμνα δηλαδή).

2001, η Ε.Ε. πιέζει την Τουρκία να προσθέσουν άλλα 2 μέλη γιατί καρφώνονταν.
Έτσι προστίθεται ο Υπουργός Δικαιοσύνης και ο Υπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ.
Ο Ερντογάν πρόσθεσε άλλους 3(!) Υπουργούς παρά τω Πρωθυπουργώ (ουάου)
Όταν το έκανε αυτό ο Ερντογάν, ο τότε Α/ΓΕΕΘΑ αφαίρεσε όλους τους αρχηγούς αλλά ζήτησε να υπάρχει δικαίωμα Veto. Ο Ερντογάν αρνήθηκε και ζήτησε ομοφωνία.
Σήμερα οι αποφάσεις λαμβάνονται με ομοφωνία.

Το ρεζουμέ είναι οτι στην Τουρκία κυβερνά ο Στρατός κι έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα,
δεν έχει τριβή με την καθημερινότητα. Άλλος φαίνεται προς τα έξω.

Πάρτε το χαμπάρι. Δεν κυβερνά κανένας Ερντογάν, οι αποφάσεις λαμβάνονται με ομόφωνη έγκριση του στρατού. Χωρίς αυτή δεν γίνεται τίποτα.

Αυτή πάνω κάτω ήταν και είναι μέχρι σήμερα η Τουρκία. Μην ακούτε για διάσπαση κράτους από Κούρδους κλπ κλπ
έχουν το Σύνταγμα που αν κριθεί σκόπιμο μπορούν να κάνουν την Τουρκία ακόμα κι Ομόσπονδο Κράτος, αρκεί να συνεχίζει να κυβερνά ο στρατός.

ΥΓ Δεν ξαναγράφω για τέτοια θέματα, απλά το έκρινα σκόπιμο να γνωρίζετε. Ακούω πολλές βλακείες από τα ΜΜΕ και με έχουν εκνευρίσει.

Πολιτικός Ρεαλισμός

Αν και δεν ταιριάζει στο ύφος και το περιεχόμενο του ιστολογίου μου,
αποφάσισα να γράψω λίγα πράγματα που ίσως μπορέσουν να βοηθήσουν τον αναγνώστη να κατανοήσει κάποιες βασικές αρχές, που διέπουν τον κόσμο που ζούμε.

Τί ισχύει Διεθνώς και πως λειτουργούν τα Κράτη:

Πολιτικός Ρεαλισμός
5 Βασικές Αρχές, που αν τις καταλάβετε, τότε θα βλέπετε με άλλο μάτι τις ειδήσεις.

1. Μοναδικοί Διεθνείς Δρώντες είναι τα Κράτη. Αν για οποιοδήποτε λόγο εμφανιστούν στο μέλλον, μεγαλύτερες συλλογικές ομάδες που τα μέλη τους είναι έτοιμα να πολεμήσουν και να πεθάνουν για αυτές, τότε Διεθνείς Δρώντες, θα είναι αυτές οι ομάδες – συμμαχίες (πχ Ευρωπαϊκή Ένωση). Αυτή τη στιγμή, είναι τα κράτη.
2. Οι σχέσεις μεταξύ των Κρατών, λαμβάνουν χώρα υπό το καθεστώς Διεθνούς Αναρχίας.
Διεθνής Αναρχία σημαίνει ότι, πολύ απλά, δεν υφίσταται στον διεθνή χώρο κάποια εξουσία υπερκείμενη των κρατών. Τί σημαίνει πρακτικά αυτό:

α. Τα Κράτη είναι κυρίαρχα, δηλαδή, το εκάστοτε Κράτος δεν αναγνωρίζει καμία ανώτερη εξουσία τόσο για τη διαχείριση των εσωτερικών του υποθέσεων, όσο και τον τρόπο δράσης του διεθνώς. Περιορίζεται μόνο από «δεσμεύσεις» που το ίδιο αποδέχεται για όσο εκείνο κρίνει σκόπιμο. Άρα, κανένα Κράτος δεν μπορεί να συρθεί σε δικαστήρια και να δικαστεί για κανόνες το οποίο εκείνο δεν έχει συναινέσει – δεν αναγνωρίζει.
β. Λόγω της Διεθνούς Αναρχίας κι ελλείψει ανώτερης του Κράτους αρχής, ισχύει η αρχή της αυτοβοήθειας (self help). Δηλαδή, αφού δεν έχουν υπέρτερη εξουσία, εναπόκειται σε αυτά να βρουν από μόνα τους τον καλύτερο τρόπο για να εξασφαλίσουν την επιβίωση τους και την προώθηση των συμφερόντων τους.

3. Το ερέθισμα για Διεθνή Δράση ενός Κράτος δίνεται από το συμφέρον του Κράτους. Μην πιστεύετε όσα ακούγονται για αδελφά κράτη, συμμάχους, αιώνιους εχθρούς, και μπούρδες. Ανάλογα με την εσωτερική δομή του, το κάθε Κράτος, ορίζει το εθνικό του συμφέρον, φροντίζοντας πρώτα για την ασφάλεια του, μετά για την επιβίωσή του και τέλος για την βελτίωση του ισοζυγίου ισχύος μεταξύ  αυτού και των αντιπάλων του.

4. Οι διακρατικές σχέσεις είναι κατά βάση συγκρουσιακές. Με λίγα λόγια εφαρμόζεται η αρχή,
«Σε βλέπω πάντα σαν εχθρό μου, αλλά θα σε κάνω φίλο όποτε κρίνω σκόπιμο να σε χρησιμοποιήσω».
Ο σημερινός συνεργάτης, είναι ο αυριανός αντίπαλος κι αντιστρόφως δηλαδή. Όλα έχουν να κάνουν με το πόσο κοινά συμφέροντα υπάρχουν και το ποσοστό κατανομής στη σχέση συνεργασίας. Αν υπάρχει ανισοκατανομή συμφερόντων, υπάρχει και δυνητικά επικίνδυνη εξέλιξη στη συνεργασία. Πάντοτε υπάρχει συσχετισμός δυνάμεων.

5. Τα Κράτη είναι Ορθολογικοί Δρώντες (rational actors).   Εκτιμούν (όσο ψυχρά είναι δυνατόν)  κόστος-όφελος και χαράσσουν πολιτικές. Πρακτικά όμως δεν συμβαίνει ακριβώς αυτό, εννοείται οτι σε θέματα «αμυντικής πολιτικής» και «εξωτερικής πολιτικής» παρεισφρύουν μικροσυμφέροντα, ηθικές επιταγές (όπως τις αντιλαμβάνεται η εκάστοτε πολιτική ηγεσία) κλπ.
Η έννοια του ψυχρού Ορθολογικού Δρώντα όμως δεν χάνει την αξία της ως εργαλείο εκτίμησης της κατάστασης και του κινδύνου.
Αν σας δείξω μια φωτογραφία μου, θα έχετε την πλήρη εικόνα όλων των φυσικών μου χαρακτηριστικών και των βιομετρικών μου στοιχείων. Αν όμως μιλήσετε για εμένα με τη γυναίκα μου, την πεθερά μου, τη μάνα μου, τον κολλητό μου κι έναν εχθρό μου, τότε θα έχετε πλήρη εικόνα .
Αυτό είναι ο Ορθολογικός Δρώντας, δίνει όλες τις παραμέτρους κι εκτιμά ψυχρά μια κατάσταση κι από το σημείο αυτό, το Κράτος χαράσσει πολιτική με ή χωρίς επηρεασμούς.

Συνοψίζοντας λοιπόν, ο Πολιτικός Ρεαλισμός, βλέπει τη διεθνή πολιτική, ως την προσπάθεια των κρατών (ή των εκάστοτε Διεθνών Δρώντων) να εξασφαλίσουν την ασφάλεια, την επιβίωση και την αύξηση ισχύος τους στο διεθνές περιβάλλον.

Ποια πρόσωπα δεσμεύονται διεθνώς από τις δηλώσεις τους:
Πρόεδρος της Δημοκρατίας
Πρωθυπουργός
Υπουργός Εξωτερικών
Μην δίνετε σημασία τί λένε διάφορα κοκοράκια στα ΜΜΕ. Ό,τι πουν τα ανωτέρω πρόσωπα είναι δεσμευτικά και για αυτό τον λόγο είναι (ή θα έπρεπε να είναι) προσεκτικά διατυπωμένα.

Άρα λοιπόν μην ακούτε και μην πιστεύετε ό,τι προσπαθούν να σας πασάρουν. Δεν υπάρχουν αιώνιοι σύμμαχοι και αιώνιοι εχθροί, κανείς δεν θέλει το καλό μας αν αυτό δεν προσβλέπει σε δικό του καλό, μην ακούτε προφητείες για χιλιάρμενα, μαρμαρωμένους βασιλιάδες και Νεφελίμ….
κάμερα σε εμένα.

George Carlin – Περί γήρατος

Έχετε αντιληφθεί ότι η μόνη περίοδος της ζωής μας, που μας αρέσει να μεγαλώνουμε είναι όταν είμαστε παιδιά ;
Εάν είσαι κάτω των 10 ετών , είσαι τόσο ενθουσιασμένος που μεγαλώνεις, που σκέφτεσαι τμηματικά .

« – Πόσων ετών είσαι ;»
« Είμαι τέσσερα και μισό ! »
Ποτέ δεν είσαι τριάντα έξι και μισό . Είσαι τέσσερα και μισό , και περπατάς στα πέντε ! Αυτό είναι το κλειδί .
Μπαίνεις στην εφηβεία , και τώρα κανείς δεν μπορεί να σε συγκρατήσει .
Πηδάς στον επόμενο αριθμό , ή ακόμη και μερικούς αριθμούς μπροστά .

« – Πόσων ετών είσαι ; »
« – Θα γίνω 16 ! »
Μπορεί να είσαι 13 , αλλά έ , θα γίνεις 16 !
Και τότε έρχεται η καλύτερη μέρα της ζωής σου ! Γίνεσαι 21 .
Ακόμα και οι λέξεις ακούγονται σαν ιεροτελεστία . Γίνεσαι 21.. ΝΑΙΙΙΙΙΙΙ !!!
Αλλά τότε περνάς στα 30 . Ωωωω , τί έγινε εδώ ;
Ακούγεσαι σαν χαλασμένο γάλα !
Αυτός ΠΕΡΑΣΕ , έπρεπε να τον πετάξουμε .
Δεν έχει πλάκα πια , είσαι απλά ένας ξινισμένος λουκουμάς . Τι πάει στραβά ; Τί άλλαξε ;

Γίνεσαι 21 , περνάς στα 30 , και τότε περπατάς στα 40 . Ουάου !
Πάτα φρένο , όλα σου ξεγλιστρούν . Πριν να το καταλάβεις , φτάνεις τα 50 και τα όνειρά σου χάνονται . . .
Αλλά ! για περίμενε ! ! ! ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙΣ ΩΣ τα 60 . Δεν πίστευες ότι θα τα έφθανες !

Οπότε ΓΙΝΕΣΑΙ 21 , ΠΕΡΝΑΣ στα 30 , ΠΕΡΠΑΤΑΣ στα 40 , ΦΘΑΝΕΙΣ τα 50 και ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙΣ ΩΣ τα 60 .
Έχεις αναπτύξει τόσο μεγάλη ταχύτητα που ΧΤΥΠΑΣ τα 70 ! Μετά απ’αυτό , η κατάσταση είναι μέρα με τη μέρα . ΧΤΥΠΑΣ την Τετάρτη !

Μπαίνεις ! στα 80 και κάθε μέρα είναι ένας πλήρης κύκλος . Χτυπάς το γεύμα . Περνάς στις 4:30. Φτάνεις την ώρα του ύπνου . Και δεν τελειώνει εκεί .
Στα 90 σου , αρχίζεις να οπισθοδρομείς . « Ήμουν ΜΟΛΙΣ 92 » .
Και τότε κάτι παράξενο συμβαίνει . Εάν καταφέρεις να ξεπεράσεις τα 100 , ξαναγίνεσαι μικρό παιδί . « Είμαι 100 και μισό ! » .

Μακάρι να φθάσετε όλοι στα υγιή 100 και μισό ! !

ΠΩΣ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΤΕ ΝΕΟΙ

1. Πετάξτε τους ασήμαντους αριθμούς . Αυτό συμπεριλαμβάνει την ηλικία , το βάρος και το ύψος . Αφήστε τους γιατρούς να νοιάζονται γι’αυτά . Γι’αυτό τους πληρώνετε άλλωστε .

2. Κρατήστε μόνον τους ευχάριστους φίλους . Οι γκρινιάρηδες σας ρίχνουν .

3. Να μαθαίνετε συνεχώς ! Μάθετε περισσότερα για τους υπολογιστές , τις τέχνες , την κηπουρική, οτιδήποτε, ακόμη και για το ραδιόφωνο . Να μην αφήνετε ποτέ τον εγκέφαλο ανενεργό . « Ένα ανενεργό μυαλό είναι το εργαστήρι του Διαβόλου » . Και το επίθετο του διαβόλου είναι Αλτζχάιμερ .

4. Απολαύστε τα απλά πράγματα .

5. Γελάτε συχνά , διαρκώς και δυνατά . Γελάστε μέχρι να σας κοπεί η ανάσα .

6. Τα δάκρυα τυχαίνουν . . . Υπομείνετε , πενθήστε , και προχωρήστε παραπέρα . Το μόνο άτομο , που μένει μαζί μας για ολόκληρη τη ζωή μας είναι ο εαυτός μας . Να είστε ζωντανοί ενόσω είστε εν ζωή .

7. Περιβάλλετε τον εαυτό σας με ό,τι αγαπάτε , είτε είναι η οικογένεια , τα κατοικίδια , η μουσική , τα φυτά , τα ενδιαφέροντά σας , οτιδήποτε . Το σπίτι σας είναι το καταφύγιό σας .

8. Να τιμάτε την υγεία σας : Εάν είναι καλή , διατηρήστε την .
Εάν είναι ασταθής , βελτιώστε την .
Εάν είναι πέραν της βελτιώσεως , ζητήστε βοήθεια .

9. Μην κάνετε βόλτες στην ενοχή . Κάντε μια βόλτα στα μαγαζιά , ακόμη και στον διπλανό νομό ή σε μια ξένη χώρα
αλλά ΜΗΝ πηγαίνετε εκεί που βρίσκεται η ενοχή .

10. Πείτε στους ανθρώπους που αγαπάτε ότι τους αγαπάτε , σε κάθε ευκαιρία .

ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΘΥΜΑΣΤΕ :

Η ζωή δεν μετριέται από τον αριθμό των αναπνοών που παίρνουμε, αλλά από τις στιγμές που μας κόβουν την ανάσα.
Το ταξίδι της ζωής δεν είναι για να φθάσουμε στον τάφο με ασφάλεια σ’ένα καλοδιατηρημένο σώμα , αλλά κυρίως για να ξεγλυστρούμε προς όλες τις πλευρές , πλήρως εξαντλημένοι ,
φωνάζοντας «…ρε γαμώτο….τί βόλτα!».

George Carlin (1937-2008) , Περί γήρατος